Bu yazıyı,

http://yazinverlag.org       da okurken,

aşağıdaki satırlara özellikle dikkat edin:

“Diyelim ki, anlatılan her şey doğrudur. Anlatanlar, 30-35 yıl önce bu ülkede büyük mücadele vermişler, işkence görmüşler, yıllarca hapishanede yatmışlardır.

Bunları anlatan insanlar, anlatırken aynaya bakmıyor ve kendilerine sormuyorlar:

“30-35 yıl önce ben bunları yapmıştım ama, bugünkü ben, o zamanki ben ile aynı mıdır?”

Değildir, hem de hiç değildir!

30-35 yıl önce büyük işler yaptıklarını anlatanların önemli bölümünün en az 20 yıldır politik mücadeleyle ilişkisi yoktur. Konuşurlar, geçmişlerini anlatırlar, o geçmişle övünürler, ama bugünün politik mücadelesinde yokturlar.

Uzak geçmişi bitmez tükenmez detaylarıyla durmadan anlatırlar, tekrar tekrar anlatırlar. Bugünde ise yokturlar.

Bugünden kastedilen son on yıldır.

Son on yıldır sol mücadele içinde hiçbir şey yapmamış, düzeltilmiş geçmişin mirasını yemekle yetinmiş insanların bugün için herhangi bir önemi yoktur.

Bugünün mücadelesi bugünün insanlarıyla verilir. O insanların 30-35 yıl önce ne yapmış ya da yapmamış oldukları dikkate alınarak verilmez.

Sol, bu geçmiş öykülerinden olabildiğince çabuk kurtulmalıdır.”

Suriyeli olmayan eski Acilciler’in oldukça büyük bir bölümünün sorunu da burada yatıyor: geçmişin mirasını yemekle yetiniyorlar ve artık o miras da bitiyor.

Sürekli olarak geçmişten söz edince, kendilerini o günkü insanmış gibi sanıyorlar.

Gerçekte ise o günkü kendileriyle uzun zamandan beri ilgileri kalmamış durumdadır.

Bunu anlayabilenler, bizim Suriyeli Acilciler’i fare deliğine nasıl tıktığımızı, oradan da kanazilasyona nasıl yuvarladığımızı anlayabilirler.