Sizi bilmem ama bende yeni bir döneme geçiş hissi doğar. Bir şeyler bitmiş, gelişme tamamlanmıştır ve artık başka bir yere geçmek ya da başka türlü gelişmek gerekmektedir. Bir süreden beri böyle bir duygu içindeyim. Yeni nasıl bir gelişme olacak, bilemiyorum ama insan yeniyi hisseder ya, bendeki de bunun gibi bir duygudur.

Ne olabilir, belirttim ya, tam olarak bilemiyorum. Bildiğim kendine yüklenmenin yeni bir evresine geçeceğimdir. Sizi bilmem, kendine yüklenmeyi seven bir insanım. İnsan yeteneklerinin sınırı yoktur, onları sürekli geliştirmek gerekir. Bu geliştirmenin tarzı değişebilir ve değişmesi de gerekir.

Sürekli öğrenmek sürekli gelişmenin olmazsa olmazıdır ama bu öğrenmeyi yeni bilgiyle sınırlı görmemek gerekir. Yeni düşünme tarzları da öğrenirsiniz. Bildiklerinizin en azından bir bölümünü başka türlü yorumlamaya başlamak, yeni bir şey öğrenmediğiniz halde eskisinden bambaşka sonuçlara varmak, farklı yollara girmek de bunun sonucu olarak ortaya çıkar.

Yaşadığım bir sürü şey bana uzun ama gevşek plan yapmayı öğretti. Günlük yaşamayacaksınız, uzun dönemli plan yapacaksınız ama esneklik için de gerekli boşluğu bırakacaksınız. Önceden göremedikleriniz olabilir, şartlar değişebilir ve bu durumda planın esiri olarak kalmak yerine gerekli esnekliği gösterebilecek boşluklara sahip olmak gerekir.

İlk uygulama, daha önce Fransızca öğrendiğimi yazmıştım, bunu bırakmak oluyor. Almancaya yoğunlaşacağım. Almancam hiç fena değil ama daha iyi olması gerekir, özellikle de yazılı Almancanın… Arada yine hatalar olacak ama azalmaları gerekiyor.

Bir süreden beri yeni konuların anlamının değiştiğini görüyorum. Eskiden yepyeni bir konuyu öğrendiğimde kafam zorlanırdı, şimdi öyle değil… İnsanın bilgisi arttıkça yeni öğrenilence eskisi arasında bağlantı kurmak ve böylece yeni bilginin kafaya yerleşmesi daha kolay oluyor. Aristo yıllar önce “öğrenmek hatırlamaktır” demiş. Hatırlamıyorsanız öğrenmemişsiniz demektir. Her durumda düşünme sistemlerini daha iyi öğrenmem gerekiyor.

Bugün yine enteresan bir şey yaşadım ve yukarda yazdıklarımı daha iyi yapmam gerektiğini yeniden anladım.

Üniversitede bir yarı yıl daha bitti. İki ders almıştım, birisinden geçtim, diğerinin pazartesiye sınavı var, geçerim tahmin ediyorum. Parlak bir öğrenci değilim ama benden 40-45 yaş küçük insanlarla aynı dersleri alıyor, aynı sınavlara giriyor ve geçiyorum. Hayret verici olan –belki de değil- bazı konularda beni de hayrete düşürecek kadar iyi olmam… Üç yıl kadar önce böyle değildi. Bir konuyu soru sorarak sistematik olarak anlatmak konusunda mükemmel denilebilecek düzeye ulaşmışım. Bugün bir dersten yarı yıl boyunca yapılan yazılı ödevler geri verildi. “Almancanızda eksikler var ama sistematiğiniz çok iyi” notu doğrusu hoşuma gitti. Yaptığım yanlışlardan bazıları da aptalca yanlışlar, resmen dikkatsizlik…

Üç yıl önce Almancada herhangi bir konunun anlatılmasında bu düzeyde değildim. Yazılı Almancada da bu düzeye çıkmak gerek…

Almancada en hoşuma giden şey, belirgin biçimde daha kolay yazmaya başlamış olmam. Eskiden Almanca yazarken fıtık olurdum, şimdi arada yanlışlar da yapıyorum ama bayağı açıldım.

İnsanda disiplinli çalışma yoksa, hiçbir şey yoktur. Yetenekli olabilirsiniz ama bu yetenekler sürekli ve sistemli çalışmayla geliştirilmemişse, sizden ancak köylü kurnazı olur, fazlası olmaz.

Yirmili yaşlardayken değişik insanlara “Boş zamanlarınızda ne yaparsınız?” diye sorulurdu. Büyük bölümü de “okurum” cevabını verirdi. Aziz Nesin de bu cevabı diline dolamış, boş zamanlarında okuyan insanlarla dalga geçmişti.

Okumak günlük hayatın parçası olmalıdır. Nasıl yemek yemediğinizde acıkıyorsanız, okumayınca da rahatsız olacaksınız.

Yapmak istediğim sadece okumak-öğrenmek değil, teknik becerilerimi geliştirmem gerekiyor. Geçmişte buna yeterli zamanı ayırmadım ve bu da doğru olmadı.

Bir başka konu, toplumsal pratik konusunda daha aktif olmak söz konusu… Nasıl ve nerede konusu değişebilir ama faaliyet düzeyi yükselecek…

Yeni bir dönem başlıyormuş gibi görünüyor, bakalım neymiş…