Avrupa Sürgünler Meclisi’nin Yılmaz Güney’in 40. ölüm yıldönümü nedeniyle düzenlediği panel bağlamında iki günlüğüne Paris’e gittim.

Paris’te, bir arkadaşın belirlemesine göre, tarihsel bir buluşma gerçekleşti.

1970’li yılların ikinci yarısında özellikle tanınan iki silahlı mücadele örgütünün önde gelen iki insanı ilk kez görüştüler: Hasan Şensoy ve ben.

İstanbul’da görüşmemiştik.

Aynı hapishanede kalmadığımız için içerde de görüşemedik.

Ek olarak o hapisteyken ben dışarıdaydım ya da tersi…

Avrupa’da da yollarımız kesişmemişti.

O, Paris’e geldiğinde ben Almanya’da idim ve ender olarak kısa süreliğine Paris’e geliyordum.

Neyse görüştük.

Efendi bir adam.

Öyle burnundan kıl aldırmayan tiplerden değil…

Paris en sevdiğim kenttir.

İnsanın bir kente olan sevgisiyle o kentteki biyografisi arasında yakın bağ vardır.

1982’deki ev işgallerini hatırlayan ve hatta o evlerde kalmış bir arkadaşla karşılaştım.

Fransa’da Türkiyeli işçilerin iki büyük eylemi vardır.

İlki, Devrimci İşçi tarafından yapılan kağıtsızlara kağıt eylemidir ve başarılı olmuştur.

İkincisi, ev işgalleridir. Yapılan değerlendirmelere göre Paris’te ileri boyutlardaki ev sorununun çözümde en azından iyileştirmelere neden olmuştur.

Cumartesi gecesi trafiğin tıkandığı, 24 saat uyumayan Paris’in aynı özelliği sürüyor.

Anjel Dikme’yi gördüm.

Orhan Dilber ile isim olarak birbirimizi bilirdik ama tanışma fırsatımız olmamıştı; oldu.

Recep ve Nuran Maraşlı ile de konuşma fırsatım oldu.

İsim olarak birbirini biliyorsun ve Almanya kocaman bir ülke, Avrupa derseniz bir kıta; diyalog fırsatınız olmayabiliyor.

İnanılmaz bir şey; 1979 yazında Selimiye askeri hapishanesinin alt bölümünde aynı yatağı paylaştığımız arkadaşla karşılaştım. Ben hatırlamadım, o beni hatırladı.

İki günden az sürede gidiş-geliş 1200 km. yol yapmak ister istemez insanı yoruyor ama fazlasıyla değdi.

Panel ile ilgili olarak ayrıca yazı yazarım.