Arkadaşım İbrahim Yalçın’ın aşka dair sorularına yanıt niyetine.

Sevmek, hep sevmek, yine de sevmek, sonuna kadar demek…

İşte yaşamın gereği budur diyerek sevmek…

Sualsiz, sorgusuz sadece sevmek istediği için sevmek…

Önünü arkasını hiç düşünmeden öylesine kendi doğallığında sevmek…

İyi ki doğdum diyerek ,ateşi, toprağı, havayı, suyu okşar gibi

Rüzgar olup bilinmedik diyarlarda gezer gibi sevmek …

Bir cümle yaratılmışı dağın, taşın,evin, barkın kıymetini bilir gibi sevmek…

Kefenini cebinde taşır gibi…

Bir güvercin tedirginliğinde olsa da yaşam.. inadına sevmek…

Severken geçen zamana gül uzatan ellerde

Yüreklerde doğmak, doğmak, yeniden doğmak…

Çok mu acıdır sevmek ? Ya da çok mu acıtır seveni?

Bilinmezliğe mi büründürüldü yaşam sevgisizliğinde korkmanın ?

Halbuki ne kadar sadedir, ne kadar sıcak

Bir bakış, bir dokunuş kadar uzak

Korkunun uzağında doğan, şiddetin tuzağında ölenlerin

Dağlara çıkan, dağlarda açan çiçeklerin hatırı için…

Yağan yağmur, çakan şimşek , kardelen sabrı için

Sevmek, hep sevmek, yine de sevmek, inadına sevmek

Hak için…