Dünyada bizim ilgilenmediğimiz çok şey oluyor. Bazı insanlar bizlere yabancı işler yapıyorlar. Bazısı dağa tırmanma sevdalısı; bir o dağa bir ötekine tırmanıyor. İçlerinden bazıları dünyanın bütün önemli dağlarına tırmanmış. Bundan zevk alıyor ve yapmak istiyor, hepsi bu kadar…

Bu yazıda anlatacağım kadın ise başka bir eylem yapıyor: yürümek…

Yürümek işte, ne var bunda, demeyin. Bir süre sonra Oman’ın bir ucundan bir ucuna uzanan dağlardan ve çöllerden geçen bir yolda yürüyecek…

Toplam uzunluk 285 kilometre ve tamamlanması için tanınan zaman da 100 saat… İlk 145 kilometreyi 48 saat içinde yürümek zorundasınız, yoksa eleniyorsunuz.

Yürürken birkaç kilo ağırlığında sırt çantasını da taşımak zorundasınız çünkü burada ilk yardım malzemesi, su, örtü ve pusula gibi önemli ihtiyaçlar bulunuyor.

Yürüyüşe toplam 78 kişi katılıyor ve bunlardan 13 tanesi kadın…

Bunlardan bir tanesi, Brigid Wefelnberg, bu zorlu yürüyüşe günde 70 kilometre yürüyüş antremanı yaparak hazırlanmış. Daha önce de zorlu parkurlarda yürüyüşlere katılmış…

Yürüyüş sırasında günde birkaç saatten fazla uyuması mümkün değil…

Buraya kadar anladık; bu tür sert spor kadının hoşuna gidiyor ve yapıyor. Felsefesi de şöyle: hangi sonucu alacağınıza yoğunlaşırsanız, yaptığınız işten alacağınız hazzı kaçırırsınız.

İlginç olan ya da bize ilginç gelebilecek olan kadının 50 yaşında olması…

İki çocuk annesi, eşinden ayrılmış ve Oman’ın ardından Avustralya’da son derece sert doğa şartları altında başka bir uzun yürüyüşe katılmayı planlıyor.

İnsan bedeninin ileri yaşlara kadar bu tür faaliyetleri yapabileceğini söylüyor.

Çalışıyor, para biriktiriyor, biraz da sponsorlar destek oluyor (her yürüyüşe katılmanın masrafı yaklaşık 3500 Avro) ve yürüyor.

50. yaş gününde hiç ummadığı bir şey başına gelmiş ve yeniden aşık olmuş…

Bazıları der ki: ne işin var senin Oman’da teyze… Çocukların da büyümüşler, torunların olsun, onlarla oyna!

Kadın dediğin 50 yaşından sonra ne yapacak?

Konken oynar, torunlarıyla oynar…

Erkek dediğin kahveden çıkmaz, okey oynar…

Ama insan zenginliği anlattığım örnekteki gibidir.

Kadın para kazanmak için önemli zorluklara katlanmıyor, tersine para harcıyor.

Yapmak istiyor, böyle yaşamak istiyor, hepsi bu kadar…

Bunlar bireylerin işleridir, insanın amaçlarının peşinden koşmasıdır, istediğini yapmasıdır ve bunun için yaş sınırı tanımamasıdır.

Yıllar önce Almanya’ya gelen solcu bir genç kadın bana, yürüyüşleri izlemeyi çok sevdiğini, söylemişti. Ben de, nesini sevdiğini sormuştum.

“Gençlerin arasında tek tük de olmayan ak saçlı kadın ve erkekler var. O kadar hoşuma gidiyor ki! Bizde insanlar yaşları ilerleyince sözde akıllanırlar, öyle alışmışız, ne yapalım!”

Yıllar önce Almanya Komünist Partisi’nin barış yürüyüşüne katılan bir adam dikkatimi çekmişti. Yaşı 70-75 olmalıydı. Hava buz gibi soğuk… Adamın üzerinde sadece bir gömlekle ceket vardı. Hiç de üşüyor hali yoktu ve yüzünde o kadar mutlu bir ifade vardı ki…

Belki de katıldığı son yürüyüştü, bilmiyorum. Son derece zayıf ve teninin çok beyaz olması bende kanser tedavisi gördüğü gibi bir düşünceye yol açtı. Belki de yanılıyorumdur ama o adamın yüz ifadesini unutmam mümkün değildir.

Benzer bir durumu üniversitelerde, kamuya açık teorik fizik seminerlerinde de görmek mümkündür. Kimisi emekli olduktan sonra kimisi ileri yaşta olmadan yeniden okula gidiyor, herkese açık seminerlere katılıyor.

Bu yaştan sonra katılıp da ne yapacak gibisinden aptalca bir soru sorulabilir.

1980’li yılların başlarında 12 Eylül cuntası koşullarında Aydınlar Bildirisi yayınlanmıştı. Bildirinin önde gelen kişilerinden birisi Aziz Nesin’di.

Kenan Evren, “Abdülhamit de aydındı, ne yapayım böyle aydını” demişti.

Buna karşılık olarak Aziz Nesin de “Devlet başkanı bizi bir şey yapsın diye aydın olmadık” demişti.

İşte bu kadar!

Bu sınırsız süresiz bir koşudur. Yaşadıkça yaparsınız. Bazen toplumsal amaçlar için bazen sadece kendiniz için…