Aslında daha uzun yazacaktım ama bazı şeylere insanın canı sıkılıyor ve defalarca yazılmış olanı yeniden yazmak istemiyor. Yeniden yazsanız bile ne olacak?

İlber Ortaylı geçtiğimiz günlerde bilinen bir gerçeği belirtmişti: biz öğrenmeyen bir toplumuz. Sürekli olarak aynı şeyi tekrar ederiz ve sanırız ki tekrarlayınca farklı bir sonuca ulaşacağız.

Einstein, “Sürekli aynı şeyi yaparak farklı sonuca ulaşacağını sanmak aptallık göstergesidir” demişti. Doğru bir belirlemedir. Kendini yenileme yetersizliği, öğrenmek konusundaki isteksizlik ve ardından kaçınılmaz olarak gelen sürekli aynı şeyi yaparak farklı sonuca ulaşılmasını beklemek alışkanlığı…

Öğrenmenin zor olduğu bilinir ama zor ve geç de olsa öğrenmek gerekiyor.

Güncel iki örnek vereceğim… Gerçi güncel dedim ama öyle değiller, bu kaçıncı tekrar! Tarih değişiyor ama olay aynı, yapılan aynı ve bu kez farklı bir şey olacağı bekleniyor ve tabii ki olmuyor.

İlk örnek, Ermeni soykırımıyla ilgilidir.

Bu yıl soykırımın dünya çapında tanınması konusunda büyük adım atıldı. Papa ve Almanya cumhurbaşkanı Ermeni soykırımından söz etti. Bunlar önemli kişilerdir ve soykırımdan söz etmeleri bir Latin Amerika ülkesinin bu soykırımı tanımasından daha önemlidir.

Arkası gelecektir…

Türkiye yönetimi bu kararları yok sayıyormuş!

Türkiye’nin hangi kararı tanıyıp hangisini yok saydığı kimin umurunda?

Ermeni soykırımının tanınmasının yaygınlaşmasının ardından aşamalı olarak yaptırımlar gelecektir. Mesela soykırımı tanımayan Türkiye kökenli insanların Avrupa ülkelerinde parlamentolara aday olamamaları gibi… Yakın geçmişte Hollanda ya da Belçika’da böyle bir olay olmuştu ve yaygınlaşması beklenebilir.

İkinci örnek, Suriye’de kısa süre önce bir köyde –basındaki rakamlara göre- 55 Alevinin öldürülmesidir.

Aleviler haklı olarak protesto ediyorlar ve kendileri dışındakilerin tepki göstermemesini de anlayamıyorlar.

Neden gayet basit halbuki…

Bir hafta kadar önce İdlib’de Suriye uçakları bir pazar yerini bombalamış ve 60 kadar insan ölmüştü.

Alevilerden tık çıkmamıştı…

Onlar Sünni nasıl olsa diye düşünmüşlerdir herhalde…

Böyle düşünenin kendisine yönelik katliam konusunda herkesten tepki beklemeye hakkı var mıdır?

Ya katliam kime yapılırsa yapılsın, karşı çıkarsın; ya da herkes kendi katliamıyla baş başa kalır.

Geçmişte kendilerine yönelik baskı ve katliamları protesto etmekle yetinen Kürtler öğrendi… Birlikte mücadele yoksa, birbirinin sorununa sahip çıkmak yoksa, birbiriyle dayanışmak yoksa hiç kimse kurtulamaz.

Bakalım siz ne zaman öğreneceksiniz?