Yazılarımı izleyenler bilirler; her yılın sonuna doğru sonraki yıl için plan yaparım.

Bu kez yapmıyorum.

Neden derseniz; planın beni bağlamasını istemiyorum. Serbest hareket edeceğim.

Bu rahatlık bana “kanser hatırası” diyebilirim.

Normal olarak insanlar şu veya bu türden kanser olduklarını öğrendiklerinde sarsılırlar.

Benim umurumda değildi…

Yapacağımı yapmışım, en az 4 hayat yaşamışım, ölünceye kadar beş olur, yıllar öncesindeki beklentilerimin üzerindeki hedeflere ulaşmışım, düşmanlarımın hakkından gelmişim; ölsem ne olacak ki!

Barsak kanserinin fazla ilerlemiş olmaması şartıyla öldürücü olmadığını biliyordum ama açıkçası hayat da çok umurumda değildi.

Ardından olup bitenler benim için serbest hareket etmenin daha iyi sonuç verdiğini anlamamı sağladı.

Oraya git filan röntgeni çektir, buraya git başka muayene yaptır ve sonunda kanser şüphesi kesinleşti.

Hastanede ilgili doktordan randevu almak, ameliyat için gerekli bir sürü ön tetkikin ardından kesinleşmeden 8 gün sonra sabah 7’de ameliyata girdim.

Böylesi hız dostlar başına…

Hayatımda ilk kez ameliyat oluyordum ama o kadar sakindim ki hemşire hayretle bakıyordu.

Aynı serbestlikle 2024’e gireceğim…

Ne yapıyorsam devam edeceğim ama tek farkla: sürekli kendime söz verip yapamadığımı yapacağım; edebiyata zaman ayıracağım.

Bunun için başka faaliyetlerden kısıntı yapabilirim. Bazı arkadaşlar bundan hoşlanmayacaktır ama kendi isteklerim de önemli, öyle değil mi?

Bir de güvencem var: planlamak esneklikler de dahil olmak üzere bende içselleşmiştir.

O kendi yolunu çizmeyi bilir…