Arada bir yakınmalar okursunuz: eskiler yerlerini bırakmıyorlar, gençlere yer açmaları gerekir.

Bu tür yakınmalar gerçekte beceriksizliğin itirafından başka şey değildir.

O yerini bırakmayanı it, yerine sen geç ya da bırakmaya mecbur bırak…

Bunları yapamıyorsan kendine yeni alan aç, oradan yüksel…

Hiç birini yapamıyorsan gevezelik yap, belki dikkate alan olur.

1960’lı yılların ikinci yarısında yükselen devrimci kuşağa eskiler yer mi vermişti?

Hayır! O kuşak yerini kendisi açtı. Bir dönem bazı eskilerle birlikte yürüdü, baktı olmuyor, onları bırakıp kendi anlayışı uyarınca yoluna devam etti.

Ahmet Telli’nin bir şiirinde belirttiği gibi “hikaye bitmiş ise”, sen yenisini başlat. Yerini alıp da eski hikayeye devam edersen, onun kadar bile yapamazsın. Yeni hikaye başlat.

Yaşları ve cinsiyetleri önemli değildir, sürekli olarak “bize yer vermiyorlar, çekilmiyorlar” diye şikayet edenleri ciddiye almamak gerekir. Bu çaresizlikten kaynaklanan şikayettir. Kendisinin bir şey üretememesinin, yapamamasının gerekçesini başkalarında arayan anlayıştır.

Belirttiğim gibi ya şikayet ettiklerini çekilmeye mecbur bırak ya da kendine yeni bir alan aç…

İkisini de yapamıyorsan senin onlardan farkın yok demektir.

Hikayen erken yaşta bitmiş ama daha farkında değilsin.