Konuyla ilgili yazdığım kısa yazı tahminimden fazla ilgi gördü. Daha önce yazdığım yazıyı benden istemeyin. Kendiniz bulabilirsiniz. www.enginerkiner.org sitesinin sağ üst köşesinde arama bölümü var. Buraya Begümcan yazın, “insanı bu duruma düşürmemek gerek” yazısı çıkar.

Özet olarak anlatırsam; bana aktaran İbrahim Yalçın’dır.

İbrahim tahliye olduktan sonra bir gün Beşiktaş’ta sol bir derneğe gidiyor. Bir masaya oturuyor. Bir bakıyor ki çay dağıtan kişi Hilmi. “Çay içeceğim, istemeye utanıyordum” demişti. Arada bir “çay paralarını unutmayalım arkadaşlar” dediğini duyunca iyice canı sıkılıyor. Kalkıp yanına gidiyor ve diyor ki: “Sana başka iş bulalım, burada çalışma.”

Hilmi de diyor ki, “Burada mutluyum, ve ekliyor, ben çok kırıldım.”

Gelelim benim açıklayacağım konuya…

Benden başka bilen yok diyebilirim.

Firar günü kapıaltına indik, buradan hapishane arabasına bineceğiz ama adli mahkumların yerine geçtiğimizi duyan geliyor. İçerisi doldu ve bu gidişle arabaya sığmayacağımız için hiç birimiz kaçamayacağız. İbrahim Büyüker kapıyı kapattı. Hilmi Begümcan içeri girebilenler arasındaydı. Yanıma geldi, “arkadaş ne olur beni de alın” dedi. Hayır demedim ama onaylamadım da, hiç ses çıkarmadım. Zaten Selimiye hapishanesinde bana saldırmalarının ardından ilişkimizi kesmiştik. Sonuçta birbirimize düşman gibiyiz. Ve arabaya binen insanların arasına karışmadan orada bekledi, kaldı. Eğer kaçmak için arabaya binenlerin arasına karışsaydı, ne ben ne de bizden bir başkası “çık sıradan” demezdi. Bizim yerimizde o ve arkadaşları olsaydı ve ben de kaçmak için aralarına karışmak isteseydim eminim almazlardı.

Bizimle, özellikle de benimle düşmanlaşmış birisini “gel sen de katıl” diye davet etmem ama ağır hapis cezası alacağı belli birisi olarak kaçmak istiyorsa engellemek bize düşmez. Sonuçta bir fazla kişi arabada iyice sıkışmamıza neden olacaktı ama kaçışı engellemezdi.

Kaçabilseydi dışarıda ne kadar zaman yakalanmadan yaşayabilirdi, bilmiyorum.