Didişmek, hiç durmadan didişmek toplumsal özelliklerimizden birisidir denilebilir.

Didişmede aynı belirlemeler yıllarca tekrarlanır. Birileri söyler, diğerleri cevap verir ve sonuç alınamaz. Zaten didişmenin belirleyici özelliği de sonuçsuz kalmasıdır. İki taraf da ikna olmaz ve sürekli aynı belirlemeleri tekrarlarlar.

Sezen Aksu ile ilgili olarak bunun son örneğini gördük.

O’nu tehdit edenler, gördükleri büyük dayanışma karşısında geri adım atmak zorunda kaldılar. Bir başka konu ise, “ama Sezen Aksu ‘yetmez ama evet demişti’ diyenlerin uğradıkları bozgundur. Sezen Aksu ile yapılan ve küresel denilebilecek kadar geniş dayanışmanın altında kaldılar.

İkna mı oldular, hayır; bir sonraki örneğe kadar seslerini kesmek zorunda kaldılar, o kadar.

Burada sorunlu davranış sergileyenler bu didişme meraklısı tipler değil, onlara cevap yetiştirenlerdir. Feci şekilde kazanırsınız, karşı tarafı resmen ezersiniz, ardından da döner arkanızı gidersiniz. Artık bu tipleri muhatap almazsınız. İstedikleri kadar konuşsunlar…

Bunlar özellikle belirli bir partinin yandaşları olabilir, bu partiyi savunan “ekran güzelleri” olabilir; aldırmazsınız…

Konuş konuşabildiğin kadar…

Malum ya, yenilen pehlivan güreşe doymaz, denir. Ama diğer taraf da sürekli olarak yeniden güreşmek zorunda değildir. Ne söylenildiğini artık duymazsınız.

Bunlar çaresiz insanlardır, kullanabilecekleri başka cephaneleri yoktur. Bu bağlamda kabahat onlarda değil, onlara cevap verenlerdedir.

Diyelim ki Sezen Aksu ve referandumda benzer tutum alanlar hata yaptılar…

Yıllardır bunu tekrarlamak da ne oluyor?

Sezen Aksu geri adım atmayarak ve küresel denilebilecek büyük dayanışmayla karşı tarafa geri adım attırdı mı, attırdı.

Bu tipler de konuştuklarıyla kaldılar…

Bundan sonra kendi kendilerine konuşsunlar artık…

Sezen Aksu ve büyük dayanışma bu tiplere iyi bir ders verdi.

Anladılar mı, önemli değildir; anlamasalar da olur!

Bunlarla ilgilenmeyin!